Mijn recente reis naar India bracht me op drie verschillende, maar stuk voor stuk fantastische plekken in het land. Drie keer gans anders! Stop één: de valleien van Ladakh, het machtige en ongerepte noorden van India. Vandaar ging het naar de Gouden Sikhtempel van Amritsar. Om te eindigen aan de oevers van de Ganges voor de surreële lijkverbrandingen in Varanasi. Drie keer intens India, drie keer een unieke ervaring om van te proeven.
Ladakh is een bestemming die tot de verbeelding spreekt van elke avonturier of voor elkeen die het idee 'off the beaten path' hoog aanschrijft. Deze streek, in het uiterste noorden van de Jammu en Kashmir-provincie tegen de grens met Pakistan aan, vormt het Indische hooggebergte (opletten voor hoogteziekte hier!). Ik kom er via Delhi; daar stap ik op een binnenlandse vlucht die me in een klein anderhalf uur naar het verbluffende sneeuwlandschap brengt waar ik enkele dagen ga rondtrekken. Door hevige sneeuwval en mistig weer wordt de vlucht met een aantal uren uitgesteld en bij landing op 3.500 meter hoogte moet de runway sneeuwvrij worden gemaakt (opvallend vroeg in het jaar zo blijkt).
Leh, de uitvalsbasis voor de regio Ladakh, bestaat uit twee grote valleien: de Leh-vallei en de Nubra-vallei. Vooral die laatste is enorm de moeite: over de Wari La en de Khardung La-pas ontdek ik volop de Ladakh Range. Naast genieten van de enorme hoogte, de prachtige vista's en de desolaatheid van deze regio, valt er echter ook heel wat te ontdekken in Ladakh. De verschillende lamakloosters bijvoorbeeld zijn een verplichte stop: in allerhande stadjes in de valleien liggen ze als het ware voor het grijpen. De kloosters variëren sterk in grootte en in mate van bekendheid. Maar tot dé bekendste hoort zeker het Thiksey Monastery, door zijn ligging en uitstraling vaak vergeleken met het Pothala in Tibet. Ik woon er het ochtendgebed (met de bekende lange hoorns) bij. Ook het Hemisklooster is trouwens een prachtexemplaar; helemaal top wordt het als je dat per Royal Enfield mag binnenrijden. Tot slot is ook het Stok Palace het vermelden waard.
En er is meer: ik geniet van een heerlijke lunch op een zandheuvel, uitkijkend op de rivier; kan een Ladakhi polowedstrijd op het centrale plein van Leh bijwonen (met het Leh Palace als fantastische achtergrond), geniet van het bergzicht in de gloed van de maan, ... In Leh en omgeving moet u simpelweg voldoende tijd nemen om u volledig te kunnen onderdompelen in de lokale sfeer; dus dat laat ik me graag gebeuren. Voor wie het avontuurlijker wil aanpakken: wat gedacht van een mountainbiketocht downhill vanaf de bergpas; een rafting door de vallei of een motortocht door de omgeving?
De kampen van TUTC bieden het perfecte kader om tijdens mijn reis door Ladakh te logeren. Het gaat om een collectie luxekampen (glamping op letterlijk én figuurlijk hoog niveau) die op afwisselende plaatsen in het Indiase noorden worden neergepoot. Wat telkens terugkomt zijn de unieke setting, het intieme karakter (geen pottenkijkers) en het enorme comfort van de kampen telkens weer. Daarmee zijn de kampen de ideale uitvalsbasis én een echte meerwaarde voor uw verblijf in de regio.
Het tweede deel van mijn reis brengt me naar Amritsar in Punjab. Ik moet, ietwat omslachtig maar er is geen andere optie, terug via Delhi om er te raken.
Wat Mekka is voor moslims, is Amritsar voor de sikhs: een absoluut heiligdom voor de aanhangers van het geloof. Hoogtepunt van het sikhisme is de Gouden Tempel met dagelijks 40 à 60.000 bezoekers én zelfs dubbel zoveel maaltijden die dagelijks worden klaargemaakt in de keuken van de tempel. Daarmee wordt het vaak de grootste publieke keuken ter wereld genoemd: tienduizenden maaltijden komen aan-en afgerold uit de keuken voor de 'langar' (free lunch). Ik mag een kijkje nemen in die keuken tussen de immense stoofpotten en braadpannen; een unieke ervaring. Het tempelcomplex van Amritsar heeft, in alle eerlijkheid, niet de grandeur van een Taj Mahal, maar ademt (wat mij betreft) meer sfeer uit en oefent een grotere aantrekkingskracht op zijn bezoekers uit. Amritsar wist me erg positief te verrassen!
Zo'n 30 kilometer verder sta ik aan de grens met Pakistan, vlakbij Lahore. De grens Pakistan- India is een bewogen grens en dat merkt u ook nog vandaag de dag met de 'show off' van de soldaten. De militairen mogen elkaar dan wel een handdruk geven; het etaleren van de vaderlandsliefde is zeer intens aanwezig.
Eindigen doe ik dit Indiase drieluik in wat de oudste stad ter wereld wordt genoemd: Varanasi (Benares), hét heiligdom van de hindoes. De stad staat wereldwijd bekend omwille van zijn 'ghats'. Een ghat is een rituele badplaats; maar vooral de verbrandingsghats vallen op in Varanasi. Deze doen dienst als crematieplaats en zijn een echt openluchtspektakel. Voor buitenlandse bezoekers is het sowieso een eye-opener; niet meteen geschikt voor gevoelige magen. Ik woon het dankgebed (aarti) bij en aanschouw een optocht met het lijk naar de ghat waar het ritueel wordt verbrand. De as wordt vervolgens gezeefd om alle kostbaarheden uit te puren. De overige assen gaan de Ganges in. En dat ritueel herhaalt zich voor het oog van honderden toeschouwers en familieleden; non-stop aan de oevers van de Heilige Rivier.
Dit ritueel brengt hindoes van heinde en ver naar de stad met een stroom van dagelijks tienduizenden pelgrims en een komen en gaan van lijkverbrandingen als gevolg. Om u een idee te geven: per ghat worden zo'n 30 mensen per dag verbrand. Het zorgt voor een onophoudelijke mensenmassa. Dat samen met de surreële sfeer van het ritueel en het doolhof van straten in de stad zorgt voor een chaos, een levendigheid die nooit ophoudt. Alsof Varanasi nooit gaat rusten.
Ik laat de georganiseerde chaos van de stad tot mij komen; dit moet allemaal even bezinken. Conclusie: de kleurrijke, maar heftige wirwar van Varanasi is misschien niet geschikt voor een eerste bezoek aan India, maar beslist een unieke ervaring. En een afsluiter van een reis door het land die blijft nazinderen ...
Patrick
