Nog nooit was ik in Afrika geweest, op een korte uitstap in Marokko na. En nog nooit ben ik er zo stellig van overtuigd; ik kom er zeker nog terug! Dit is mijn reisverhaal, over stelende apen tot het genieten van een desolaat strand, over een zoektocht naar een leeuwenfamilie tot een confrontatie met schrijnende armoede.
Na een vlotte vlucht richting Johannesburg en een overnachting nabij de luchthaven begon op zondag onze trip echt. Vanuit Jo’burg ging het richting de Blyde River Canyon, in het noordoosten van het land. Deze canyon behoort terecht tot de mooiste ter wereld, met heel wat natuurlijk schoons: prachtige rotsformatie, zoals de Three Rondavels of The Pinnacle, en vele watervallen met de Sabie Falls, Mac Mac Falls, Lisbon & Berlin Falls als de bekendste. En de zeer verrassende Bourke’s Luck Potholes: een geologisch verschijnsel waar de tand des tijds, en het sijpelende water in de poreuze rotsen, zorgt voor een bizar zicht.
Nabij de potholes werden we voor de eerste keer van zeer dichtbij geconfronteerd met wildlife. Een groene meerkat – in tegenstelling tot wat zijn naam doet vermoeden geen katachtige, maar wel een apensoort – vond er niets beter op dan een deel van mijn picknick te stelen terwijl ik rustig aan het eten was. Deze dieren hebben dus duidelijk geen last van schaamte.
Via Graskop trokken we naar het zuidelijkste puntje van het wereldberoemd Kruger National Park, voor wat een onvergetelijke tweedaagse safari werd. Zowel in de privéconcessie als in het nationaal park zelf zijn er ongelofelijk veel dieren te zien. Sommigen zijn makkelijk te spotten, zoals de impala’s en koedoes. Anderen vergen toch iets meer moeite, wat het vinden ervan des te mooier maakt.
Tegen valavond kwamen wij toe aan een desolaat meer, of zo leek het ten minste. Enkele ogenblikken stonden we oog in oog met een kudde olifanten die het hoog tijd vonden om er zich te wassen. Een adembenemend zicht, zo dicht bij deze imposante loebassen.
’s Anderendaags moesten we vroeg uit de veren voor een ochtendsafari. Eens de zon volledig op is, wordt het immers steeds moeilijker om dieren te spotten, die zich schuilen tegen de hitte en roofdieren. Toch kregen we een groot aantal dieren te zien: neushoorns, giraffen, buffels, zebra’s, gnoes en zelfs een kudde hyena’s. Maar het doel was toch om leeuwen te zien, al werd dat geen succes. Of dat dachten we toch…
Tegen de middag spotten we in de verte een licht vlekje onder een boom, langs de rivier. Een leeuwin! De afstand was behoorlijk, zo’n 300-400 meter van ons vandaan. Scherpe foto’s nemen zat er dus jammer genoeg niet in, maar dit maakte de beleving er daarom niet minder op. De schuchtere leeuwin bleef slechts enkele minuten zichtbaar, daarna sloop ze weg richting het dichtere struikgewas.
We verlieten daarna het park langs een meer tjokvol krokodillen en nijlpaarden en keerden terug naar onze lodge. De avondsafari was een minder groot succes, al kregen we wel een opmerkelijk tafereel te zien. Een giraf was erin geslaagd zich tussen de twee omheiningen te worstelen en daar vast te zitten. Later werd duidelijk dat er op de giraf werd gejaagd door een kudde leeuwen die in de buurt waren gespot. De giraf wist zich te redden en zou vrijgelaten worden door de parkwachters, die door onze gids werden verwittigd.
De laatste ochtend was aangebroken in Kruger, een laatste kans om leeuwen te spotten dus. Na veel zoekwerk mochten we eerst zeer dicht komen van een neushoornwijfje en haar pasgeboren welpje, dat duidelijk nog niet goed op zijn poten kon staan. De naïviteit van het welpje zorgde ervoor dat het vaak zeer dicht bij ons kwam, met een ongeruste moeder (en gids) als gevolg. Wanneer onze ochtendsafari op z’n eind liep, kregen we dan toch nog als extra toetje een kudde leeuwen te zien. En weer vonden de leeuwen het leuk om extra ver van ons vandaan te lopen. Twee mannetjes, een handvol wijfjes en drie welpjes slenterden in de verte, op zoek naar een schuilplaats tegen de steeds warmer wordende zon. Heerlijk!
Hiermee zat onze tijd in Kruger erop en trokken we verder zuidwaarts, dwars door buurland Swaziland, of eSwatini zoals het nu officieel heet. Door dit onafhankelijk koninkrijkje rijden is een avontuur op zich. Alles, werkelijk alles, loopt er gewoon op straat: boeren die de hoofdweg oversteken met een kudde geiten, waar de helft van wegloopt, het is een doodgewone zaak in Swaziland. En het is zeer duidelijk dat er weinig rekening wordt gehouden met de verkeersregels.
Ondanks alles raakten we vlekkeloos in ons hotel, op een halfuurtje rijden van de hoofdstad Mbabane. Jammer genoeg waren de weergoden ons weinig gunstig en goot het de hele avond en volgende dag water. Helaas is het enige souvenir dat ik dus kon meenemen uit Swaziland een stempel in mijn reispas…
Vanuit Swaziland trokken we verder zuidwaarts opnieuw Zuid-Afrika binnen, in de provincie Kwazulu-Natal, tevens de armste van het land. Wij hielden halt aan de kust, nabij de grens met Mozambique, in Kosi National Forest, in een moerasgebied dat volledig afgesloten is van de buitenwereld. De dichtste stad ligt op 20 minuten met de wagen, er is enkel overdag elektriciteit, om maar te zwijgen van wifi. Heerlijk ontspannen dus, en genieten van het gezang van talloze vogels, onderbroken door krijsende en ruziënde apen.
In Kosi Forest liggen vier meren, twee zoetwater- en twee zoutwatermeren, allen met elkaar verbonden door een smal kanaaltje. In de verte hoor je de Indische Oceaan beuken op het verlaten strand, terwijl de zoetwatermeren de natuurlijk habitat vormen voor vele vogels en nijlpaarden. Met een boot voeren wij op deze meren en in de namiddag genoten wij met volle teugen van het volledig verlaten strand, dat helemaal voor ons was. Ohja, er waren ook nog een paar honderd krabben die verstoppertje speelden.
Vervolgens trokken wij weer landinwaarts voor een korte safari van twee halve dagen in Hluhluwe. In tegenstelling tot in Kruger reden wij hier wel zelf door het park. Opletten geblazen dus voor olifanten, neushoorns en buffels die plots de baan oversteken. In het bergachtig Hluhluwe is het spotten van dieren door de geografie van het park iets moeilijker, maar toch slaagden wij erin heel wat neushoorns en giraffen te spotten. En we mochten ook nog even meegenieten van het Zuid-Afrikaans leger dat op manoeuvres was.
Op één uur rijden van Hluhluwe ligt St Lucia, onze volgende stop. Ook St Lucia is volledig omgeven door moerassen, vol krokodillen en nijlpaarden. Maar St Lucia is vooral een zeer populaire stop voor het spotten van walvissen. En we werden op onze wenken bediend, door talloze springende bultruggen en blauwe vinvissen. Absoluut fenomenaal!
Tot de volgende keer, Zuid-Afrika!
Interesse in een rondreis door Zuid-Afrika? Ik help u graag verder!
Gregory
