Mongolië spreekt tot de verbeelding: het ligt ingesloten tussen twee reuzen van landen, ver van alles en het lijkt zo onbereikbaar als maar kan zijn. Het is een enorm uitgestrekt land met oneindige vlaktes, waar u zich 'weg van de wereld' schijnt te wanen. Akkoord, het is een land dat niet voor elke reiziger is weggelegd; het profiel van een ietwat ervaren, avontuurlijke, open-minded reiziger is vereist. En er is de nomadische levensstijl, die hard contrasteert met de adrenaline en hectiek van het Westen. Een digitale detox dringt zich dus noodgedwongen op!
Met die zaken in gedachten en met een grote portie nieuwsgierigheid, vat ik mijn eerste trip naar het 'land van de blauwe lucht' aan.
Vanuit Peking vliegen we richting Ulaanbaatar, de Mongoolse hoofdstad. De stad is een allegaartje van Dzjenghis Khan-memorabilia, eindeloze gerwijken, blinkende wolkenkrabbers en ietwat vervallen sovjetgebouwen in pasteltinten. Daartussen loopt de Peace Avenue met een oneindige stroom verkeer dag en nacht. Ik verblijf in het enige vijfsterrenhotel dat de stad (en bij uitbreiding het land) telt: het nieuwe Shangri-La Hotel. Het is de ideale plek voor elke reiziger om zich voor te bereiden op een 'roadtrip' Mongolië of na afloop ervan terug op adem te komen.
Mijn verkenning van de stad is kort, maar dat is geen schande: UB vraagt energie en is (behalve voor liefhebbers van chaotische steden) vooral een plek om snel weer te vertrekken. Mongolië is immers een land dat het moet hebben van zijn blauwe luchten, groene vlaktes en witte tenten op het immense platteland. De stad is voor elke Mongolië-reiziger plaats van aankomst en vertrek en meestal niet meer dan de uitvalsbasis voor een trip naar één van de vier windhoeken in het land. Mijn eerste kennismaking met het echte Mongoolse platteland gaat van hieruit zuidwaarts, naar de eerste tekenen van de Gobiwoestijn.
Een Land Cruiser is het ideale middel om de stoffige banen die zich doorheen het land spreiden, te bedwingen. De kolonne van Land Cruisers die onze groep vormt, laat een wolk van stof achter over de desolate vlaktes. Zo hobbelen we ons heel traagjes een weg zuidwaarts: voor een reis naar Mongolië hebt u de nodige tijd nodig gezien de slechte staat van de wegen, de grote afstanden en de onbereikbaarheid van veel plekken. Maar gelukkig hoeven we maar een paar honderd kilometer buiten de hoofdstad te reizen om het pure Mongoolse landschap te vinden. Overnachten doe ik in de Sweet Gobi Lodge, een kleinschalig kamp van witte gertenten, neergepoot op een lapje groen in het 'niets'. Het voldoet aan alle verwachtingen: de luxe en faciliteiten zijn weliswaar erg beperkt, maar het tegendeel zou simpelweg misstaan in Mongolië waar alles duurzaam en met respect voor de prachtige omgeving moet. Een stijlvolle 'back to basics' met gastvrij onthaal en lekker eten; meer hoeft een avondje Mongolië niet te zijn.
Noem het glamping 'Mongolian style'! Al denk ik dat een Mongoolse ger net iets vernuftiger in elkaar zit dan een klassieke tent. Dat mag ik zelf ook ondervinden bij het helpen opzetten van zo'n vilten tent één van de volgende dagen: een Mongool kan het in een uurtje opzetten, wij puzzelen er net iets langer over.
Het programma van de daaropvolgende vijf dagen natuur is een fijne afwisseling van paardrijden in de duinen; een bezoek aan de gastvrije, lokale bevolking en hun vee; Mongoolse specialiteiten proeven (en wees maar zeker dat ze speciaal zijn); ... De Orkhonvallei, het klooster van Erdene Zuu en de bergen van Khogno Khan zijn de voornaamste stops op onze route. Onderweg is er tijd om het grootse landschap en de fotogenieke 'karakterkoppen' die Mongolen hebben vast te leggen op camera. Een handvol dagen in dit land leert ook hoe het dagelijkse leven van zijn inwoners in elkaar steekt: leven als nomade op de steppe is dag in dag uit bezig zijn met het vee. Het leven op de steppe is dan ook puur afhankelijk van de geiten, schapen en jaks die worden gehoed: melk, vlees, mest voor de kachel, ... Geen deel van het dier wordt onbenut aangezien het de enige inkomst is voor de nog zowat twee miljoen Mongolen die als nomade of semi-nomade zien te overleven. We zijn onder meer ook getuige van een echte 'paardencatch', een voor ons niet alledaags verschijnsel. Met de lasso wordt op enkele wilde paarden uit de kudde gejaagd, eenmaal gevangen worden ze voor een eerste keer bereden om ze zo te kunnen zadelen voor dagelijks gebruik. Het lijkt me een scène die zo uit een documentaire van National Geographic is ontsnapt. In Mongolië is het dagelijkse kost.
ijn eerste kennismaking met Mongolië was kort, maar toch voldoende om zijn grootsheid, zijn puurheid en gastvrijheid te mogen ervaren. Indrukwekkend! Het land laat je niet los en vraagt om snel naar terug te keren; de foto's doen opnieuw 'goesting' krijgen!
Interesse in een rondreis door Mongolië? Ik help u graag verder!
Patrick
